تنیدگی شغلی و ابعاد آن در پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در شهر تهران

مقدمه: تنیدگی شغلی پرستاران علاوه بر کاهش کمیت و کیفیت مراقبت از بیماران و ایجاد مشکلات جسمی و روانی در پرستاران، برای سازمان ها نیز هزینه بر می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تنیدگی شغلی و ابعاد آن در پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در شهر تهران، سال 94-1393 انجام شده است. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری سهمیه ای در دو مرحله، تعداد 212 نفر از پرستاران شاغل در چهار بیمارستان وابسته به دانشگاه مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافیک - بالینی و پرسشنامه استاندارد نقش های شغلی اسیپو با شش بعد بوده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های رگرسیون خطی توسط نرم افزار spss نسخه 19 انجام شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که اکثر پرستاران از تنیدگی شغلی طبیعی برخوردار بودند (5/67 درصد)، اما 6/15 درصد از آنان بدون تنیدگی شغلی بوده اند. به علاوه 1/15 درصد از پرستاران تنیدگی شعلی متوسط و 9/1 درصد نیز تنیدگی شغلی شدید را گزارش کردند. نتایج آزمون های رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که نوع بخش محل فعالیت پرستاران مهمترین متغیری است که با تنیدگی شغلی پرستاران و کلیه ابعاد آن، به جز بعد محیط فیزیکی همبستگی دارد (β= 0/16-0/34، p<0/05). نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که هنوز گروهی از پرستاران نیازمند دریافت حمایت های ویژه هستند. مدیران پرستاری می توانند با توجه به نوع بخش محل فعالیت پرستاران جهت تعدیل تنیدگی شغلی آنان و رسیدن به یک سطح بهینه در جهت سازگاری بهتر با موقعیت های تنش زا برنامه ریزی کنند. تا بدین ترتیب ضمانتی برای تضمین کیفیت خدمات پرستاری ارائه شده برای بیماران و ارتقاء سلامت پرستاران باشد.